19. September 1783
versailles, sein park, noch alles halb im schlaf,
als der ballon sich von der erdenbahn
entfernt. so sagen es die dokumente.
nur volk, kein pöbel, keine parlamente –
und seine majestät, umringt von graf
und gräfin, der mätresse, dem galan
mit rohr, in dem konvex oder konkav
die linse schwebt. ein strick, den man durchtrennte,
der nie mehr ganz wird – sollte es ein mahnmal
sein, was dort am kalten wetterhahn
vorbeizieht, eine art von epitaph?
ein ball aus seide längs der windtangente,
verschwindend über einem spleiß von kahn,
die untertanen schaf und hahn und ente
in ihrem korb kaum hörbar, seltsam brav
in gottes blauem himmel, nur pigmente,
nicht mehr, und gerade eben noch der hahn,
die ente, und zu guter letzt das schaf.
Версаль шаары жана анын багы да,
Жер бетинен аба шары алыстап,
Баратып да кучагында уйкунун,
Кутула албай жарым-жарты деминен.
Үргүлөөнүн күчү кетпей деминен...
Документте айтылгандай ушинтип,
Эл гана жок, эл жок кандай парламент?
Ансыз кантип урматталсын улуулук,
Атактуулук кантип анан билинмек?
Кесик аркан бирикмекпи кайрадан?
Мең сыяктуу так калтырып бул дагы,
Ушул суукта короз кайда бараткан?
Түрүбү бул эпитафтын кандайдыр?
Шамалга учуп, топ жибектен жасалган,
Алда-кайда кайып болуп жок болду.
Себетиңден үндөр чыгып а сенин,
Өрдөк короз жана дагы кой беле?
Араң чыккан үндөр ошол кыңылдап,
Жараткандын асманынын астында,
Тактар өңдүү өчүп-өчпөй адептүү,
Өрдөк койдун жана дагы короздун,
Көпкө угулуп турду дагы үндөрү.