Die Mirabellen
verschwinden vor ihrer Süße. Wegen der Amseln vielleicht. Oder wegen des Schattens,
des Schattens in meinem Verdacht.
Wie ich die Küken verwünschte in ihrer Niedlichkeit,
die noch das Halsumdrehen verleidet.
Sind es denn Tiere, die schreien?
Dass Schreien einmal nur Gackern sei!
«Aier eraus, Speck eraus, sonst robbe mer‘m Gickel de Schwanz enaus!»
Un‘ 's ganze Mannsvolk mit Mistgabeln der Sau nach,
der ausgebüxten – und fassen sie? Ach.
Es passierte ja.
Unter der Hand oder unter der Haube, unter dem Laub.
Ich steh bei den Mädchen, ich sag‘s nicht bloß aus
Erzählung.
Streut eine hin, kehrt eine aus
...
Also werde ich weinen? Lernen vom Stein,
der sich barmherzig zeigt, aus Unmenschlichkeit.
Dass ich atme, wie unter Betäubung noch, brüsk,
dass ein Nicht-mehr gegen ein Noch-nicht spielt –
und vergibt? Unmenschlich. Wie alles derart bei sich ist.
Кара өрүк «Мирабель», кара өрүктөр,
мүмкүн таттуу болгон үчүн түгөндү
Мүмкүн ала канаттардын айынан,
же болбосо көлөкөлөр күнөөлүү,
мага таандык шектенүүнүн көлөкөсү, айрыкча
Кантип оозум барды, билбейм
каргаганы жөжөлөрдүн чырайын?
Алар мага таарынышты, моюндарын терс бурду.
Кыйкырат го, жаныбарлар, сыягы...
Кыйкырыкпы ушул нерсе биз уккан,
же жөн эле какылыктап жатабы?
«Жумурткалар, майлар дагы жоголсун,
эгер андай болбосо, жулуш керек куйруктарын короздун!»
Мегежинди айры менен куугандар –аны кармай алдыбы?
Ой!
Ушундай иш болду,
кол алдында, баш кийимдин алдында,
же алдында жалбырактын жерде жаткан шуудурап.
Кыздар менен биргемин мен,
муну дагы айткан жокмун жөн жерден,
бирөө чачат, экинчиси шыпырат.
Ыйлаймынбы эми мен?
Адамдарга караганда таштар дагы мээримдүү,
үйрөнөбүз мындан ары таштардан биз мээримди.
Дем алгансып жатам наркоз алдында,
чукул ыза,
боло элек нерселерди утурлай
каршы эч ким ойнобойт.
Кечиремби? Айбанчылык.
Баар, баары себеби жок ушундай.