Die Mirabellen
verschwinden vor ihrer Süße. Wegen der Amseln vielleicht. Oder wegen des Schattens,
des Schattens in meinem Verdacht.
Wie ich die Küken verwünschte in ihrer Niedlichkeit,
die noch das Halsumdrehen verleidet.
Sind es denn Tiere, die schreien?
Dass Schreien einmal nur Gackern sei!
«Aier eraus, Speck eraus, sonst robbe mer‘m Gickel de Schwanz enaus!»
Un‘ 's ganze Mannsvolk mit Mistgabeln der Sau nach,
der ausgebüxten – und fassen sie? Ach.
Es passierte ja.
Unter der Hand oder unter der Haube, unter dem Laub.
Ich steh bei den Mädchen, ich sag‘s nicht bloß aus
Erzählung.
Streut eine hin, kehrt eine aus
...
Also werde ich weinen? Lernen vom Stein,
der sich barmherzig zeigt, aus Unmenschlichkeit.
Dass ich atme, wie unter Betäubung noch, brüsk,
dass ein Nicht-mehr gegen ein Noch-nicht spielt –
und vergibt? Unmenschlich. Wie alles derart bei sich ist.
Тәтті болғандықтан қара өріктер тез жоғалады.
Бәлкім торғайлардың кесірінен бе екен?!
Әлде менің күдігімнің көлеңкесі әкетті ме екен?!
Балапандарды сүйкімділігі үшін талай қарғадым,
Олардың осы үшін ғана мойнын бұрап тастау
енді айызымды қандырмайды.
Жан дауысы шығып жатқан жануарлар ма?
Жан дауысы дегенің, жай қаңқылдау болса ғой!
«Жұмыртқалар мен іш майларыңды бері шығарыңдар,
әйтпесе қораздарыңның қауырсынын жұлып тастаймыз!»
Бәріміз де егеуұйрықтарға ілесеміз.
Ауылдағы еркек атаулы айырын алып,
қашып кеткен шошқаның соңынан жүгіріп жүр.
Ұстады ма екен?
Ия, ұстады.
Қолдың астында, не болмаса телпек астында, жапырақ астында.
Осыны қыздарға ертегі деп емес,
өз көзіммен көрген жағдай ретінде айтып отырмын.
Біреуі шашса, енді бірі жинайды...
Енді жыласам ба?
Әлде рақымсыздықтан өзін мейірімді көрсетіп тұрған тастан
үйренсем бе екен?
Әлі де есімнен танғандай тыныс алып, қатал түрде
«Енді жоқтың» «Әлі жоққа» қарсы тұрғаны, мүмкіндік бере ме?
Рақымсыздық.
Мұндайда бәрі қалай бұйырса, солай болады